De afgelopen weken kreeg ik meerdere verzoeken. Die verzoeken hadden betrekking op mijn oorspronkelijk beroep, dat van creatief therapeut. Ruim 43 jaar geleden begon ik als creatief therapeut op de schilder- en keramiekafdeling van Psychiatrische Ziekenhuis Endegeest. Endegeest was een kleine gemeenschap, een dorp op zich, waar niemand gek opkeek als je huppelde op het pad of hardop liep te zingen of schreeuwen want dat gebeurde daar natuurlijk ook.
En op die creatieve therapie afdeling werden prachtige, ontroerende en indrukwekkende schilderijen, tekeningen en beelden gemaakt. Een weergave van de innerlijke wereld. Producten die altijd een relatie hadden met de vragen, wensen, zorgen of angsten van de maker.
En na het maakproces volgde de verdieping, door samen te kijken naar het product en te ontdekken wat het je vertelt. Meer dan woorden kunnen zeggen. En dat werd later ook de titel van één van mijn boeken over creatieve therapie. Ik vond en vind creatieve therapie nog steeds een prachtig èn krachtig middel.
En die verzoeken? Die gingen over mijn boeken en over de vraag of ik weer therapie wilde geven. Ik heb meteen ‘Ja’ gezegd.